10. Pojednanie z naturą

 Na początek przepraszam za taaaaaaaaaaką długą przerwę. Trochę wynikło to z nieumiejętnością przystosowania się przeze mnie do małej ilości czasu, którym mogę dysponować. Wspomnę też, że przez pewien czas mój modem działał tak, jak chciał, czyli prawie w ogóle^ ^ + miałam wyjazd integracyjny i na weekendy na działkę jeździłam. To wszystko daje naprawdę mało wolnych chwil... Mam nadzieję kolejny rozdział za dwa tygodnie opublikować, więc już tak się nie opóźnię. Co jeszcze... Możecie powiedzieć, że skoro tak długo mnie nie było to to na dole powinno być genialne... hmm. Powinno. Jakie jest, zobaczycie, mam nadzieje jednak, że nie uciekniecie drzwiami czy oknami a wam się jakoś spodoba, chociażby kawałek *.* 

Co do poprzedniego rozdziału... Cieszę się, że spodobał wam się pomysł z poprzeplataniem dwóch różnych rzeczywistości. Naprawdę się cieszę! Hm, hm. Co do reszty milczę jak grób ale postaram się by moje wytłumaczenie różnych zachowań oraz wyjaśnienie przyszłych losów bohaterów jakoś wam podpasuje >,<  A i ja się nie znam na życiu w Japonii, więc to jest moja Japonia i moje zasady i generalnie wszystko co napisane ma prawo się zdarzyć, nawet czekolada odchudzająca i bounty na kaktusach rosnące!

 Rozdział dedykuję 13. ze względu na jej upór w nękaniu mnie z pytaniem "kiedy nowy rozdział?". Gdyby nie ona to teraz pewnie czytałabym kolejną mangę xd  

Tamao:

Cisza ogarnęła cały las. Wiatr zaprzestał poruszania liśćmi i utonął wysoko w koronach drzew, przez co zapanował bezruch. Dla mnie czas zatrzymał się na chwilę. Stoję nieruchomo, bojąc się przerwać, spokój panujący w tym miejscu. Nie wiem czemu i jak się tu znalazłam. Serce wyrywa się z mojej klatki piersiowej i zdaje się, że tylko ono chce przedrzeć się przez cisze. Spoglądam w górę, w poszukiwaniu światła księżyca. Jednak go nie odnajduje, żaden zagubiony promień nie dociera tutaj. Mrok, który mnie otacza, powoduje uczucie samotności i pustki. Chcę stąd iść. Opuścić to miejsce i znaleźć się gdzieś, gdzie światło pada na moją twarz. Zamknęłam oczy, wyobrażając sobie płomień ogniska. Nic mi nie grozi, myślę. Prawda?
- Nie byłbym tego taki pewien – podskakuje gdy słyszę za sobą cichy głos. Odwracam się jak najszybciej mogę, jednak nie widzę twarzy tej osoby. Jedynie czarny zarys sylwetki. Jednak wydaje mi się ona tak znajoma. Tajemnicza osoba robi powolny krok do przodu a im bliżej znajduje się, tym wyraźniej widzę. Źrenice rozszerzają się ze strachu a ja cała sztywnieje i nie jestem pewna, czy mogłabym się teraz ruszyć a co dopiero wydać z siebie jakikolwiek odgłos.

***

Gdy otwieram nagle oczy, jestem już w pozycji siedzącej. Czuję jak kropla potu spływa mi po skroni. Mój oddech jest nieregularny a ja ciągle nie wiem co się dzieje. Miałam sen. A może wizję? Próbuję sobie coś przypomnieć, cokolwiek. Jednak wszystko co zapamiętałam to emocje. Strach, ogromny strach. Paraliżujący i na samo wspomnienie wywołujący ciarki na całym ciele. I obecność kogoś nieoczekiwanego, kogoś... złego?
 Chowam twarz w dłonie i uspokajam oddech. To tylko sen, wmawiam sobie. Opadam zrezygnowana na poduszki i patrze nieprzytomnie w sufit. Opowiem o tym Annie, to ona zdecyduje czy jest się czym martwić, czy nie. Tym bardziej, że moje umiejętności wizjonerskie są marne. Z czasem czuję jak powieki zaczynają mi ciążyć i zmęczenie, spowodowane całym dniem oraz koszmarem. Po chwili zmaga mnie sen a ja z przyjemnością oddaję się w ramiona Morfeusza z nadzieją na dobrą noc.

Yoh:

Siedzę w jednym z wagonów w pociągu, który sunie po szynach, zmierzając przed siebie. W moim przedziale roznoszą się krzyki i głośne rozmowy. Od dziesięciu minut Ryo próbuje wytłumaczyć Horokeu, jak obsługuje się kuchenkę gazową, ponieważ on nie umiał jej włączyć dzisiejszego ranka.

-Nie rozumiem – mruknął Usui, patrząc zrezygnowany na przyjaciela.

-Kiedy to jest proste – odparł zirytowany już przywódca beznadziejnych. - Kiedy chcesz włączyć kuchenkę gazową, musisz najpierw przycisnąć pokrętło, co wywołuje iskry i wtedy przekręcasz je uwalniając gaz - te zdanie powtórzył już z pięć razy. Ziewam, zakrywając usta dłonią.

-Daj spokój, Ryo. On i tak tego nie zrozumie – wtrącił Ren ze złośliwym uśmieszkiem .

-Chyba masz racje, przyjacielu – poparł go czarnowłosy kiwając głową w zrozumieniu.

-Czy to miało... - Reszty rozmowy już nie słyszę, ponieważ zakładam słuchawki na uszy i mrużę oczy by dobrze widzieć krajobraz za oknem. Krzaki i drzewa rosnące przy torach, migają mi rozmazane. Przypominam sobie dzisiejszy poranek. Nikły uśmiech zawitał na mojej twarzy. Stwierdzenie, iż nasze przybycie na peron było dokładnie zorganizowane i obyło się bez irytacji Anny byłoby istnym kłamstwem. Krzyki Medium na pewno było słychać w całym sąsiedztwie. Planowanie na przyszłość nie jest dobrą stroną co poniektórych. Jednak liczy się efekt końcowy a bądź co bądź, wszyscy zmierzaliśmy teraz ku Izumo. „Bad boys” Boba Marley'a rozbrzmiało w moich uszach. Zamknąłem oczy i wygodnie oparłem się na swoim miejscu. To będzie dobra chwila by złapać drzemkę, bo przecież każda minuta słodkich snów pod okiem Morfeusza jest bardzo cenna. Wiem, jakie treningi może zafundować babcia – w końcu Anna z kogoś przykład wzięła, dlatego chcę korzystać z każdego momentu odpoczynku. Biedny Horohoro czy Choco, którzy teraz zaśmiewają się w najlepsze, nie wiedzą co ich czeka. Marnują cenną energie, która w przyszłości będzie im bardzo potrzebna.

***

W drugim przedziale Itako trzymała na kolanach swoją brązową torbę. Była w niej szklana szkatułka. Anna westchnęła i zacisnęła dłonie na pasku. Nie miała dobrych przeczuć, związanych z połączeniem Księgi i Talizmanu oraz tym co może się stać gdy wejdą przez portal by poznać nauki Hao Asakury. Jeszcze jedna myśl dręczyła ją nieprzerwanie. Mianowicie wizja Tamao. Dziewczyna trenuje zbyt krótko by dało to jakieś większe efekty, chociaż minimalny postęp już jest. Jednak to co widziała było bardziej niewyraźne niż zwykle, więc przyszłość była niepewna. Ale jedno jest wiadome – dziewczyna widziała przybycie kogoś nieoczekiwanego, a zaskoczenie, zdezorientowanie i strach będą towarzyszyły tej wizycie. Pozostało czekać, na to co ma się wydarzyć.

Hao darował sobie podróż razem z szamanami i siedział teraz na dachu pociągu, przyglądając się krajobrazom, które pomimo upływu lat, nieznacznie się zmieniły, przez co przywoływały wspomnienia.

Gdy byli już na miejscu, zeszli z peronu i mijając wpierw małą mieścinę ruszyli przez długą piaszczystą ścieżkę, która prowadziła do rezydencji Asakurów, wśród drzew. To właśnie ich korony skutecznie utrudniały dostęp promieni słonecznych i tylko gdzieniegdzie przebijały się one, padając na ziemię. Jednak rekompensowały to, szumieniem zielonych liści, co stanowiło przyjazną dla ucha muzykę do której, od czasu do czasu, przyłączały się ptaki. Jednak Yoh nie mógł się cieszyć tym co daje mu natura, ponieważ miał już przed oczami widmo niebieskich duszków, które na pewno czyhają gdzieś za zakrętem, tylko czekając by ponownie kopnąć go w cztery litery i pomóc mu przyjrzeć się dróżce z bardzo bliskiej perspektywy. Dlatego cofnął się na sam koniec grupy, puszczając Rena przed siebie. Im dłużej zostanie niewidoczny, skryty za grupą przyjaciół tym lepiej dla niego. A może duszki zniechęcą się widząc Tao? Yoh trzymał dłoń nieopodal swojego miecza i antyku. Nie był przecież aż tak głupi, by nie być przygotowanym na te małe stworki. W tej chwili do jego głowy zawitał, według szatyna, genialny pomysł. Dziś nie da się tym złośliwym duszkom, o co to, to nie! Dzisiaj jest dzień, w którym to on zazna słodkiego smaku zwycięstwa. Asakura został wyrwany ze swoich myśli, ponieważ wpadł na Horohoro. Ostrożnie wyjrzał zza jego ramienia, spodziewając się rychłej potyczki i nie mylił się. Tam gdzie promienie słońca padały na dróżkę i tworzyły okręg, leżała garstka gęsto rozrzuconych liści i kamieni. Nagle w powietrze wzleciały duszki liści by potem, w błyskawicznym tempie polecieć ku szatynowi. Wszyscy już słyszeli, jak rodzina wita Yoh, więc pozwolili, by zajął się nimi sam. On szybko wytworzył formę ducha i umieścił Amidamaru w swojej broni. Jeden zamaszysty gest mieczem i można było podziwiać przecięte listki na pół, opadające chwiejnie na ziemię. Jednak Yoh, wyciągając lekcje ze swoich poprzednich porażek, szybko wcielił swój plan w życie. Czyli... w dwóch podskokach znalazł się przy Annie i stanął tak, iż ich plecy się stykały. Dzięki temu, tyły miał zabezpieczone, bo przecież nawet taki duszek ma swój rozum i wie, że do blondynki lepiej się nie zbliżać. Jednak plan Asakury miał małe niedociągnięcie. Jest on wyższy od Anny o paręnaście centymetrów, więc ostatni niebieski stworek używając swoich małych rączek, pchnął szatyna w tył jego głowy, nie narażając się przez to medium, co poskutkowało ponownym oglądanie piasku z bliskiej pdległości. Jednak sama Anna wyglądała poirytowana sposobem w jaki Yoh próbował wygrać.

-Żenujące – podsumowała to jednym słowem, ruszając przed siebie. Gdzieś w środku Asakura już wiedział, że stara Anna powraca. Coraz rzadziej oglądał przelotne uśmiechy na jej twarzy.

-Nic się nie zmieniło, Yoh- doszedł do ich uszu głos Yomei. Uśmiechał się przyjaźnie do grupy szamanów i powolnym krokiem zaczął prowadzić ich w kierunku domu. Gdy już doszli, zobaczyli jak wychodzi z niego dziewczyna o granatowych włosach. Zeszła z werandy ziewając i zakrywając usta dłonią. Zauważywszy grupę ludzi, przystanęła na chwilę. Przechyliła głowę trochę w prawo, jakby zastanawiając się nad czymś. Yoh miał wrażenie, że patrzy prosto na niego. Złapał z nią kontakt wzrokowy. Ona przez chwilę utrzymała go, po czym ruszyła wzdłuż ścian, po chwili znikając za zakrętem.

Yoh:

-Czyli szkoli się u taty?- pytam. Wciśnięty w miękką kanapę popijam łyk naparu, zagryzając wypiekami mamy. Ciągle mnie zastanawia ta dziewczyna, którą dzisiaj zobaczyliśmy.

-Jej rodzice ją tutaj przysłali dwa miesiące temu, tuż po waszym wyjeździe. Mieszka w małej chatce, niedaleko rezydencji. Ciężko wyjaśnić dlaczego, ale pomimo wieloletnich treningów ciągle nie panuje nad swoim foryoku - odpowiedział Mikichisa, który wszedł do salonu i oparł się o ścianę z założonymi rękoma. - Yuki jest... bardzo leniwa. Myślę, że to może jej utrudniać rozwój – dokończył a w tym czasie do pokoju weszła jeszcze Anna, która wcześniej rozmawiała na osobności z babcią. Podeszła do okna i oparła się o parapet. Kino, powiedziała coś jeszcze do taty, jednak tych słów nie zrozumiałem. On pokiwał głową i westchnął.

-Powód, dla którego tutaj wszyscy jesteście, to połączenie talizmanu z Księgą Szamanów, by w przyszłości być wystarczająco silnym by zmierzyć się z waszym zadaniem – rozpoczął – dzisiaj o zachodzie, gdy zniknie ostatni promień słońca, będzie można tego dokonać. Można je połączyć jedynie w jedną noc w miesiącu, która przypada dzisiaj. Czas nie jest po naszej stronie. - Tłumaczy dalej – Osoba która to zrobi, musi być to ktoś wystarczająco silny, by podołać temu zadaniu oraz... - tu przeniósł wzrok na mnie – musi ta osoba pochodzić od Asakurów. Oczywiście, chodzi o więzy krwi między danym szamanem, który odpieczętuje Księgę, a Hao, który ją zapieczętował. Dlatego Yoh, musisz się dzisiaj poddać rytuałowi oczyszczenia. W tym celu udasz się do wodospadu Iris - jęknąłem cicho. Lodowata woda to nie to za czym tęsknie, szczególnie po tych wszystkich pobudkach jakie miałem dzięki Annie i owe poranki nie należą do tych wspomnień, które starannie pielęgnuje w pamięci, pragnąc zapamiętać je jak najdłużej.

-Yoh, najlepiej będzie jak wyruszysz tuż po obiedzie – powiedziała babcia – a teraz czas na małą rozgrzewkę. Dziesięć kółek wokół całej posiadłości – dokończyła i wyszła z pokoju a za nią udali się rodzice.

-Dziesięć? Nie jest tak źle – powiedział Horohoro trzymając ręce za głową i z uśmiechem na twarzy. Ja ponownie jęknąłem. Dla mnie to jest aż dziesięć kółek – prawda, Yoh? - spytał niepewnym tonem. Zaraz dowie się jak bardzo się mylił.

Po obiedzie, szamani dostali wolne, by móc zregenerować swoje siły. Tylko Yoh, musiał podnieść się z podłogi, pomimo, iż jego nogi odmawiały współpracy, by iść nad wodospad Iris. Spakował potrzebne rzeczy do plecaka i ruszył przed siebie. Znał drogę lepiej niż własną kieszeń, przecież tu dorastał. Wspomnienia wracały i chłopak niemalże widział jak nakładają się na rzeczywistość. Przypominał sobie, jak chował się za dużym, starym dębem przed dziadkiem. Przechodząc obok drzewa musnął je dłonią i uśmiechnął się do siebie. Teraz przechodził obok kamieni, za którymi w dzieciństwie urządzał swoją bazę. Powoli, wspominając doszedł do wodospadu. Tak jak zawsze sprawiał wrażenie wręcz magicznego. Coś tak błahego jak pora roku nie miała wpływu na to miejsce. Trawa przykryta była tu białym puchem a gdzieniegdzie dało się zobaczyć sopelki lodu zwisające z wyższych skał bądź niektórych gałęzi drzew. Temperatura też była niższa niż normalnie. Promienie słońca odbijały się od wzburzonej wody i przyjaźnie migały do Yoh. Przyjemne szumienie wodospadu, idealnie współgrało ze skrzypieniem śniegu pod stopami Asakury. Ten lekko się trzęsąc przystanął na brzegu. Przed wejściem chciał zanurzyć dłoń w wodzie, jednak gdy tylko czubek jego palca dotknął tafli wody i poczuł nieprzyjemne zimno, od razu cofnął rękę. Lepiej będzie po prostu od razu się zanurzyć. Szybko zaczął się przebierać w kimono a włosy związał z tyłu by mu nie przeszkadzały.

Yoh:

Jeden krok do przodu i to pierwsze najgorsze uczucie będę miał już za sobą. No dalej, dam przecież rade. Przekładałem swój ciężar ciała z jednej nogi na drugą, by być w jakimkolwiek ruchu. Biorę głęboki wdech i czuję jak zimne powietrze wypełnia moje płuca. Im dłużej tak będę stać, tym szybciej się przeziębię. Zamykam oczy i wchodzę do wody. Zimno, czuję okropne zimno, jednak idę dalej. Zanurzony do pasa wspinam się na wystający głaz i staję tam, gdzie woda spada z wzniesienia. Splatam dłonie jak do modlitwy i staram się nie przejmować tym co odczuwam. Czuję jakby w każdy milimetr mojego ciała wbijana była igła a moje płuca zaciskały się domagając ciepłego powietrza. Skostniałe stopy już ledwo czuły podłoże, ja sam nie czułem już nic innego jak przeraźliwe zimno. W takich chwilach zapominasz jak to było, gdy ciepłe promienie słońca grzały twoją skórę. Staram się wyciszyć umysł, ale cały czas przecież muszę myśleć o zachowaniu równowagi. I wtedy, gdy wydawałoby się, że opadam, że przemarznięty do kości, nie mam już sił i płynę razem z prądem rzeki, to wtedy znajduje ukojenie swoich myśli. Spokój rozchodzi się po moim całym ciele a ja już nie odczuwam i nie słyszę nic z zewnętrznego świata. Zostałem sam na sam ze swoim umysłem. Stoję przed bramą do własnych wspomnień, myśli i emocji jakie odczuwałem. Tylko stając z nimi ponownie, twarzą w twarz, będę mógł zyskać całkowity spokój oraz ukojenie swoich obaw.

Hao:

Przenoszę wzrok na Yoh. Widać już ,jak jego ciało rozluźnia się. Spoglądam na sosnę, pokrytą płatkami śniegu i zatapiam się w myślach. Czyli to dziś odpieczętowana zostanie Księga Szamanów. Zastanawia mnie, czy gdy przekroczę portal razem z Yoh, będę ciągle przy nim. Teoretycznie... powinniśmy zostać rozdzieleni, a to nie jest dla mnie świetlaną przyszłością. Wzdycham i rozglądam się. To miejsce zawsze powodowało u mnie wzrost uwielbienia do Matki Ziemi. Tylko ona może tworzyć takie cuda, miejsca przepełnione magią, gdzie czas stanął i wyglądające tak nieziemsko. Tak mało osób je docenia. Ludzie pochłonięci przyziemnymi sprawami, żyjąc w biegu, nie mają czasu przystanąć i jedynie obserwować. Codziennie tracą i nie przyjmują prezentów, jakimi obdarowywać ich natura.

Widzę jak braciszek wychodzi z wody i ubiera się spokojnie. Uśmiecham się pod nosem. Ktoś kto nie wie jak relaksująco działa stanie pod wodospadem, uznałby Yoh co najmniej za kogoś, kto ma nie po kolei w głowie. Chłopak szczękając zębami, przeszedł obok mnie i zmierzał ku posiadłości.

Yoh:

Chłód mi nie przeszkadza. Teraz, gdy pojednałem się z samym sobą, to nie ma znaczenia. Liczy się cel jaki przede mną postawiono. Chce dać z siebie wszystko, nie mogę przecież zawieść. Zbyt wiele osób na mnie liczy. Rodzina, przyjaciele, Król Duchów. Ale nie czuję na sobie wielkiej presji. Może przed rytuałem oczyszczenia tak, czułem ten ciężar pokładanej we mnie nadziei, ale nie teraz. Bo wiem i wierzę w to, że dam radę. Wybrano nas, naszą dziewiątkę. Każdy ze swoim własnym zadaniem i siłą. Jednak nas nie zmuszano do podjęcia tej misji. Gdyby ktoś zrezygnował – zrozumielibyśmy. Niby powinno być nas dziewięć osób ale... Kimiko jest w śpiączce a Hao... a Hao nie żyje. O nie... dopiero co wyszedłem spod wodospadu, nie mogę sobie pozwolić na takie myślenie. Tak jak zawsze gdy tylko moje myśli kierowały się w jego stronę, chowam je daleko w zakamarkach umysłu. Ten rozpędzony pociąg głosu sumienia nie ma prawa akurat dzisiaj się wykoleić, uwalniając żal i przygnębienie. To mogłoby przynieść mierne skutki. Wychodzę spośród drzew i czuję jak grzeje słońce. Zadzieram głowę do góry i delektuje się tą chwilą, ponieważ takie ciepło to wspaniałe uczucie. Szkoda, że odpieczętowanie księgi musi odbyć się po zmroku. Byłoby o wiele weselej mieć wtedy świadomość o ciepłych promieniach. Ruszam przed siebie i zamiast prosto do domu idę jeszcze na spacer. Jestem na ścieżce, którą szliśmy tego ranka i widzę Tamao niosącą zakupy. Postanawiam jej pomóc, w końcu nie powinna dziewczyna targać ciężkich siat gdy w okolicy jest ktoś kto może zrobić to za nią.

***

Złotooki siedział nad jeziorkiem, które umiejscowione jest na posiadłości Asakury. Wyruszył pobiegać by ukoić swoje myśli. W końcu wysiłek fizyczny zawsze działał na niego po części uspokajająco. Podczas jego biegów przez przypadek natknął się na to miejsce. Oparty był o pień drzewa a wzrok miał utkwiony w nieruchomej tafli wody, od której odbijały się promyki słońca mrugając do niego. Jego ręka spoczywała nieopodal jego Guan Dao. Ledwo się hamował by nie wyładować swojej frustracji na okolicznych dębach. Jego myśli były pełne zarzutów ale nie tylko do innych, do samego siebie też. Gdy Silva pierwszy raz mówił o ich misji, patrzył na Yoh z taką nadzieją jakby to sam Asakura sprawował najważniejszą rolę. Jakby każdy inny mógł polec tylko nie on. A dzisiaj... a dzisiaj dowiedział się, że to nie kto inny jak Yoh ma zrobić coś ważnego. Więzi krwi, chłopak rozumiał dlaczego to właśnie szatyn ma odpieczętować księgę ale... ale ten cichy głosik w jego głowie, mówił mu, że niedługo, to właśnie Asakura, znowu będzie musiał stawić czoła wyzwaniu a on tylko będzie mógł czekać na efekt końcowy. Przecież on, Ren z klanu Tao, jest silniejszy od Asakury i bardziej wytrzymały. To nie ulega żadnym wątpliwością. Więc dlaczego? Dlaczego to szatyn jest zbyt często o jeden krok od niego do przodu? Na samą myśl o tym, iż mógłby być zbyt słaby, podnosi poziom jego złości, co skutkuje użyciem broni złotookiego. Drzewo, które stało najbardziej wysunięte od reszty, opadło na ziemię z hukiem. Na szczęście nie pociągnęło ono za sobą innych starych dębów. Przez chwilę chłopakowi zrobiło się szkoda drzewa. Westchnął i uśmiechnął się pod nosem. On jeszcze udowodni swoją siłę. A do tego momentu będzie trenował o wiele mocniej.

Dziewczyna biegła koło jeziora, przy samej linii brzegu a jej sylwetka odbijała się w wodzie. Normalnie trenuje we wschodniej części rezydencji, jednak dzisiaj Mikichisa wysłał ją na zachodnią część. Szkoda, ponieważ po tamtej stronie znajduje się ta piękna kaplica Pięciu Punktów Gwiazdy Jedności. Zawsze przy niej odpoczywała. Ale z drugiej strony, to był dobry moment na odwiedzenie właśnie tego miejsca – małego jeziorka, które znajdowało się wśród lasu. Podczas tylu treningów fizycznych, wytrzymałościowych czy tych polegających na opanowaniu swojego foryoku i umysłu, dziewczyna nie mała wiele czasu i przede wszystkim energii na wycieczki po posiadłości. Prościej było po prostu paść na zieloną trawę w tym miejscu, w którym stała gdy słyszała te błogosławione słowa z ust Mikichisy: „Na dzisiaj koniec” czy „teraz odpocznij”. Przecież Asakurowie ( tak... Asakurowie, liczba mnoga. Yohmei też od czasu do czas dodawał do jej ćwiczeń parę dodatkowych zadań a Kino wysyłała po zakupy i jakby zapominała o tym, iż granatowowłosa nie podniesie wszystkiego o swoich siłach ) za punkt honoru sobie wzięli postanowienie, by dziewczyna nie miała sił by chociażby udać się na kolacje. Dlatego dzisiaj, gdy zobaczyła grupę nowych szamanów a wcześniej poinformowana, że ma przyjechać nijaki Yoh Asakura, chciała wiedzieć, na wszelki wypadek, kogo musiałaby się słuchać. Yuki zatrzymała się przy starym dębie, który leżał przewalony na ziemi. Wyglądał, tak jakby został ścięty jednym zamaszystym gestem. To była stara część lasu, drzewa które tu rosły nie rzadko miały ponad sto lat. Brązowooka policzyła ilość słojów na pniu. Ten dąb miał na oko 60 lat. Wielka szkoda, ktoś zmarnował naprawdę piękne drzewo. Tyle lat, ciężkiego wzrostu, tyle burz i zamieci musiało przejść. Możliwe, że jezioro wylewało. Ten dąb, musiał w młodości z tymi wszystkimi przeciwnościami walczyć. Tyle lat zmarnowanych w ciągu paru sekund... Naprawdę wielka szkoda. Myślała dziewczyna gładząc korę, po czym kontynuowała swój trening. Zawiał mocny wiatr a jej biała wstążka zaczęła unosić się w powietrzu.

Horohoro:

Stoimy przed starą kaplicą. Zbudowana jest ona z ciemnych, grubych desek, prezentuje wielką Gwiazdę Jedności wymalowaną na szerokich drzwiach. Budynek ten umiejscowiony jest nieopodal głównej posiadłości Asakurów, pośród drzew. Otaczają go głównie stare dęby i rozłożyste sosny. Słońce już zaszło jednak nie było jeszcze wiele gwiazd na niebie. Yomei obydwoma rękoma pchnął potężne wrota. Wchodzimy w milczeniu, w ciszy kontemplując wszystko co widzimy. Jedynie stary parkiet skrzypi pod naszymi stopami. Panuje tu półmrok a jedyne źródło światła, to srebrne promienie księżyca wpadające przez wejście. Wraz z naszym przybyciem kurz poderwał się z podłogi i teraz unosi się w powietrzu. Jednak drzwi zamykają się z donośnym trzaskiem a nas ogarnia ciemność.

-Tato? - zaczyna Yoh, chcąc dowiedzieć się co teraz mamy robić. Mnie też to interesuje, bądź co bądź, stanie w mroku nie należy do moich ulubionych zajęć. Wtem w każdym rogu pokoju zapłonęły płomyki na wysokich świecach wypalonych już do połowy. Jakkolwiek Asakura to zrobił, by zapalały się za każdym razem, gdy ktoś odwiedzi to miejsce, jest to bardzo przydatne. Teraz pomieszczenie równomiernie oświetlone, było bardziej wyraźne. Rozglądam się i widzę po obu stronach gabloty stojące tuż przy ścianach. Jednak były zacienione, przez co nie widziałem co mogło w nich być, postanawiam podejść bliżej a moim krokom towarzyszyło ciągłe skrzypienie desek.

Tamao:

Pozwolili mnie, Mortiemu, Pilice i Jun uczestniczyć w połączeniu Księgi z talizmanami. Chociaż najprawdopodobniej stało się tak dzięki uporowi młodej Usui oraz Oyamadzie. Horohoro ruszył do przodu a deski zaskrzypiały. Uważam to miejsca za niebezpieczne. W końcu, kaplica swoje już lata ma. Zbudowano ją podczas drugiego wcielenia Hao. Kto wie w jakim stopniu jest ona stabilna? Możliwe, że dach się może zawalić, przecież pięćset lat drewnu nie służy... Martwię się również o Yoh. Czy to połączenie jest bezpieczne? Również to co ma się zdarzyć gdy przejdą przez portal jest nieznane. Za dużo tych niepewnych rzeczy, zbyt niepewna przyszłość.

-Ej, Tamao. Nie miej takiej miny, przecież wszystko będzie dobrze – podskakuje gdy słyszę jak Yoh mówi do mnie cicho, niemal szeptem. Próbuje się uśmiechnąć ale chyba mi nie wychodzi. Tyle, że jego już nie ma. Podchodzi do Mikihisy i Yohmei. Księga zostaje ustawiona na środku gwiazdy narysowanej na podłodze. Dopiero teraz ją zauważam. Jej ramiona są namalowane złotą farbą. Anna zaczyna rozwijać gruby czarny materiał, którym owinięta była szkatułka. Gdy talizman został położony obok księgi biło od niego jeszcze mocniej czerwone światło.

Yoh:

Odkąd wróciłem znad wodospadu, kazali mi nauczyć się formułek, które mam wypowiedzieć. Muszę przyznać, że wkuwanie regułek do sprawdzianów z biologi szło mi lepiej niż to. Ja nawet nie wiem, co te wszystkie słowa oznaczają. Wzdycham i staję na jednym ramieniu gwiazdy. Na pozostałych babcia rozmieściła małe świeczki. Przez płomienie wszystko nabrało teraz pomarańczowych i żółtych odcieni. Może dzięki temu pomieszczenie nabrało ciepłych barw, jednak mnie przyprawia to wszystko o ciarki. Nie podoba mi się następny punkt programu, w którym by rozpocząć łączenie Księgi z talizmanami, muszę rozciąć sobie skórę tak, by leciały mi krople krwi. Zresztą, komu by się to podobało? Nie jestem masochistą i nie podoba mi się samookaleczenie. No ale nie ma sensu by martwić się rzeczami, na które nie mamy wpływu, tak więc wyciągam zza paska mały sztylet ze złotą rękojeścią i srebrnym ostrzem. Podobno przechodzi z ojca na syna już od ponad tysiąca lat gdy pierworodny stanie się pełnoletni. Czyli, jako że Hao jest starszy ode mnie to on powinien go otrzymać. Powinien. Dobre słowo. Wątpię by Mikihisa śpieszył się do oddania go Hao, nawet gdyby ten żył. Znowu moje myśli kierują się na ten tor a ja nie mogę sobie teraz na to pozwolić. Upycham je głęboko w zakamarkach swojego umysłu. Biorę głęboki wdech i wydech. Powtarzam tę czynność, aż powraca mi spokój. Jednym płynnym ruchem rozcinam sobie wewnętrzną stronę dłoni. Wyciągam rękę przed siebie i obserwuje jak czerwone krople krwi, powoli skapuje na talizman. On zaświecił jeszcze mocniej szkarłatem a napisy na nim umieszczone zaczęły się zmieniać. Rozpocząłem mówić wszystkie formułki jakich się nauczyłem a z każdym słowem, czerwień ciemniała. W pewnym momencie Księga Szamanów Oraz Talizman Przejścia zaczęły się unosić w powietrze. Zaczęła je otaczać czarna mgła, która z każdym momentem nasilała się, tworząc pewnego rodzaju kulę. Z ostatnim słowem wypowiedzianym przeze mnie miała ona wielkość sporek piłki lekarskiej. Wtem wszystkie płomienie, jakby za podmuchem wiatru, zgasły. Jednak oświetlało wszystko złote błyski jakie się z tej kuli wydobywały. W końcu przybrały one na sile a w pomieszczeniu zrobiło się przejmująco zimno.