6. To przeszłość kreuje ludzi

***

  Pomimo promieni słonecznych, które powoli wdzierały się do mieszkania przez niedosunięte zasłony, wszyscy domownicy smacznie spali, opatuleni kocami i pogrążeni w słodkiej krainie snów. W jednym z pokoi zegar wybił piątą trzydzieści i rozległ się dźwięk budzika. Chociaż dla wielu tak wczesna godzina to jeszcze noc, rudowłosej to nie przeszkadzało i usiadła rozciągając swoje ramiona. Szybko odbyła poranną toaletę, upięła włosy, tak jak miała w zwyczaju i zajrzała do szafy. Przeniosła zaspany jeszcze wzrok na okno. Zapowiadał się gorący dzień, dlatego dziewczyna wyciągnęła żółte szorty oraz luźną białą koszulkę w paski. Przechodząc obok pokoju blondynki, uśmiechnęła się pod nosem. Dzisiaj gromadka szamanów załapie się na dłuższy sen. Zeszła po cichu na dół i skierowała swe kroki do wyjścia. Wsunęła stopy w zielone trampki i opuściła rezydencję Asakury. Ciepły wiatr, który pieścił jej skórę, zaczął powoli przywracać jej całkowitą trzeźwość umysłu. Włożyła słuchawki do uszu a dłonie do kieszeni i żwawym krokiem, zmierzała ku swojego miejsca pracy. „Fade to black” Metallici, rozbudził ją całkowicie. Gdy otworzyła drzwi do kwiaciarni, mały złoty dzwoneczek oznajmił jej przybycie. Weszła równo o 6 czyli nie spóźniła się ani minuty. Starsza pani powitała ją i zaczęła opowiadać jak minął jej poprzedni dzień. Kimiko szybko mijał czas. Z uśmiechem na twarzy obsługiwała kolejnych klientów, tworząc bukiety o jakie prosili. Podobała jej się ta praca, więc pomimo zmęczenia nigdy nie narzekała. Wybiło południe.

— Kochanie, mówiłaś, że dzisiaj gdzieś jedziesz? — odezwała się staruszka, wychodząc z zaplecza, trzymając wielki bukiet czerwonych goździków.

— Aha. Do Izumo, proszę pani — odpowiedziała niebieskooka zabierając kwiaty od swojej szefowej i wkładając je do wazonu. Nachyliła się i powąchała kwiaty przymykając przy tym oczy.

— W takim razie zmykaj już. Dam sobie rade — powiedziała siwowłosa i wręczyła dziewczynie jej zapłatę za tydzień pracy. Kimiko podziękowała i wyszła na ulice. W drodze powrotnej zahaczyła o parę przydrożnych sklepów, gdzie były zorganizowane wyprzedaże, kupiła parę ubrań oraz nowy szkicownik. Gdy wróciła do domu usłyszała stłumione rozmowy. Skierowała swoje kroki do kuchni. Reszta domowników dopiero wstała. Wszyscy byli rozgadani i pełni energii.

— Dzień dobry — powiedziała — mam nadzieje, że dobrze się wam spało — dodała.Gromadka przyjaciół powitała rudowłosą a Ryo położył na jej talerzu ciepłe grzanki z serem.

  — Nie miałaś skończyć o trzynastej? — spytał Horohoro upychając kolejną kanapkę o buzi.  

— Miałam ale zostałam wypuszczona wcześniej. Jak już mówiłam, mam świetną szefową – odparła i wgryzła się w swoje śniadanie. Gdy została pozmywać naczynia razem z nią była jeszcze w kuchni blondynka.

— Nie mają dziś treningu? — zapytała Kimiko.

  — Dzisiaj sprzątanie — odparła obojętnym tonem Kyoyama. Skrzyżowała ramiona przed sobą.  

— Nadal nie powiedziałaś co mam załatwić w Izumo — powiedziała rudowłosa i odwróciła się w stronę rozmówczyni, wycierając przy tym dłonie.

— Chciałam byś dała to babci Yoh — wręczyła dziewczynie białą kopertę podpisaną jedynie nazwiskiem i imieniem odbiorcy. Rudowłosa wzruszyła ramionami i nie odzywając się już wyszła z pokoju. Po chwili stała z torbą przewieszoną przez ramię. Mieli wrócić dopiero następnego dnia, dlatego zapakowała dodatkowe ubranie oraz przekąskę na podróż. Razem z szatynem ruszyli przed siebie. Gdy usiedli w przedziale pociągu na początku rozmawiali o dzieciństwie Yoh i o jego rodzinie. Gdy dojechali na miejsce, szli przez ścieżkę i byli w trakcie tworzenia swojej własnej listy najlepszych zespołów oraz wokalistów jakich znają. Jednak tę konwersacje przerwały niebieskie duszki, które zaatakowały szatyna. Ten szybko umieścił Amidamaru w swojej broni i zwinnym cięciem pozbył się tak nielubianych stworków. Jego radość nie trwała długo, ponieważ przegapił jednego, który pojawił się tuż za nim i atakując od tyłu ( czyli po prostu kopnął go w cztery litery ) wywrócił chłopaka. Kimiko widząc to zanosiła się śmiechem.

— Cześć dziadku — powiedział szatyn wstając z ziemi i strzepując piach.

Yoh:

To było do przewidzenia. Te duszki są takie denerwujące ! Zawsze musi zostać jeden który skopie mi tyłek. Dziadek wychodzi zza drzew. Kontem oka widzę jak Kimiko zagryza wargę, by pohamować śmiech.

— Myślałem, że wreszcie obędzie się bez lądowania na ziemi, Yoh — słyszę głos staruszka.

— To nie moja wina. Zawsze któryś musi zostać — tłumacze się. Słyszę jak rudowłosa bierze głęboki wdech i już się uspokaja.

— Dzień dobry — rzuca swobodnie, lekko kłaniając się. Podchodzi do mnie i strzepuje mi piach z ramienia.

—Nie było aż tak źle — pociesza mnie jednak po chwili złośliwie się uśmiechnęła jak by powstrzymała się o komentarza „było tragicznie”. A tego akurat nie trzeba mi mówić.

— Twoja towarzyszka to? — pyta Yohmei.

— Aizawa Kimiko. Przysłała mnie Anna — odpowiada a on kiwa głową, odwraca się i idzie przodem. Idziemy przez chwilę w ciszy jednak rudowłosa szepcze mi kolejny zespół muzyczny, który według jej uznania powinien być w pierwszej dziesiątce. Kręcę głową.

— Jeżeli Kings of Leon będzie na piątym miejscu, to musielibyśmy zmienić Led Zeppelin *— mówię.

— No ale Yoh ! — jęczy rudowłosa po czym wzdycha — po prostu musimy zrobić te listę od nowa — mówi zrezygnowana a ja kiwam głową zgadzając się. Nigdy nie dojdziemy do porozumienia. Chcę na nią spojrzeć jednak nie ma jej obok mnie. Odwracam się. Kimiko stoi i przygląda się domu z lekko otworzonymi ustami. Podnosi palec i zatoczyła kółko w powietrzu jakby wskazywała na cały budynek.

— T-to twój dom? — pyta po chwili.

— Eee, tak? — nie widzę w tym nic dziwnego. Ona rusza powoli na przód. Idzie w ciszy oglądając się na wszystkie strony.

  — Kimiko wszystko w porządku? — pytam. Ona patrzy na mnie nieprzytomnym wzrokiem, kiwa głową i nadal rozglądała się wokół. Potem ponownie się zatrzymuje. Mruży oczy i przenosi wzrok z domu na mnie.  

— Łał — mówi tylko i uśmiech wraca na jej twarz. Wchodzimy do środka. Mama wygląda na szczęśliwą z mojego przybycia. Przytula mnie i nie wygląda na to by zamierzała w najbliższym czasie mnie puścić, a brak tlenu może być bardzo uciążliwy.

— Mamo... — jęczę cicho a ona mnie puszcza z lekkim uśmiechem na twarzy.

— Witaj w domu, Yoh — przenosi swój wzrok nad moje ramie. Oglądam się. Kimiko ponownie wygląda na zszokowaną i w ciszy rozgląda się.

— To Kimiko. Jest tu dla Anny — wyjaśniam. Mama się uśmiecha i proponuje mi posiłek. Wołam rudowłosą.

— Oh, dzień dobry pani i dziękuje za zaproszenie ale czy mogłabym wpierw porozmawiać z Kino Asakura? — pyta.

— Mów mi Keiko. Babci Yoh nie ma w domu, nie długo powinna wrócić — padła odpowiedź.

— Ah... ja chyba wyjdę na chwilę na dwór, trochę mi duszno — takiego samego argumentu użyła gdy pierwszy raz przyszła do mojego domu w Tokio. Najwyraźniej czuje się nieswojo w dużych pomieszczeniach. Odwraca się na pięcie i wychodzi a ja za mamą idę do kuchni. Do mojego nosa dochodzi zapach ciastek. Zanim jednak zdążymy wejść do pomieszczenia słyszę krótki okrzyk rudowłosej. Wymieniamy spojrzenia z mamą i wychodzimy na dwór. Widzę siedzącą na trawie rudowłosą trzymającą się za serce i powtarzającą „O Boże” a nad nią stoi mój tata drapiąc się w tył głowy.

— Co się stało? — pyta czarnowłosa.

— Nie wiem — odparł ojciec. Gdy niebieskooka widzi mnie podchodzi do mnie szybkim krokiem i staje za moim ramieniem.

— Ja... Ja podeszłam tam i ten dziwny człowiek w masce zeskoczył z drzewa. O Boże. Zawału o mało nie dostałam — mówi szybko. Keiko śmieje się słysząc te wypowiedź.

— Kimiko, to jest Mikihisa — przestaje się śmiać i spogląda na rudowłosą.

— Mój tata — uzupełniłam. Aizawa zaczerwieniła się a po chwili przywołuje uśmiech na twarz.

— Przepraszam pana — mówi cicho.

***

Czas mijał szybko i przyjaźnie. Wszyscy zapomnieli o incydencie z Mikihisą i teraz swobodnie żartowali między sobą. Rudowłosa dobrze dogadywała się z rodziną Asakura. Porzuciła oficjalne zwroty i zachowywała się tak jak miała w zwyczaju, czyli, jakby znali się całe życie a nie parę godzin. Ciastka Keiko stały się jej ulubionym pożywieniem zaraz po grzankach z serem. Gdy zbliżały się godziny wieczorne rudowłosa zostawiła Yoh z matką by ten, mógł załatwić swoje sprawy. Usiadła na werandzie odchylając się do tyłu tak by opierać się na łokciach. Przyglądała się niebu oraz chmurom.

— Ty musisz być Aizawa Kimiko — dotarł do jej uszu kobiecy głos. Dziewczyna odwróciła głowę i potwierdziła. Wstała powoli i sięgnęła do tylnej kieszeni z której wyciągnęła list.

Kimiko:

  Starsza kobieta przeczytała list od Anny i poprosiła bym poszła za nią. Posiadłość rodu Asakura jest naprawdę ogromna. Gdybym teraz miała samotnie wracać do wyjścia, zwyczajnie bym się zgubiła. Mijamy wiele pokoi oraz poruszamy się między zawiłymi korytarzami gdy dochodzimy do drzwi, które nie różnią się od pozostałych. Itako pchnęła je. Przed nami są schody prowadzące w dół a jedynym oświetleniem jest świeczka, którą podaje mi Kino. Jedną ręką podpieram się o ścianie, gdyż nie ma żadnych poręczy a drugą, w której trzymam świeczkę, mam wyciągniętą przed siebie by widzieć gdzie mam stawiać kroki. O ile ja mam problem z odnajdywaniem stopni to staruszka radzi sobie świetnie. Yoh opowiadał mi, iż jako nastolatka w wyniku wojny straciła wzrok. Ciemność była jej codziennością, to musi być smutne. Biorę głęboki wdech i krzywię się. W powietrzu czuć stęchliznę i wilgoć, a gdy schody się kończą czuję się jeszcze gorzej. Ciemność wręcz pożera światło a smród staje się nieznośny. Obie ręce trzymam już przy sobie ponieważ z wilgoci, gołe kamienne ściany są mokre. Gdyby ktoś teraz zapalił światło moim oczom najprawdopodobniej ukazałyby się kąty ścian pokryte pajęczynami. Wzdrygnęłam się na myśl o małych bądź co gorsza, dużych owłosionych robakach pełzających po ścianach i podłodze. W myślach krzyczałam jak bardzo nienawidzę robactwa. Gdy idziemy dalej zawiał wiatr, co mnie zaskakuje. Świeczka gaśnie a wokół jest tylko ciemność.  

— No pięknie — mówię pod nosem. Słyszę oddalające się kroki Kino. Wzdycham i zamykam oczy, chociaż nie widzę żadnej różnicy. Skupiłam się na dźwięku i powoli ruszyłam na przód. Ale ciężko się skupić gdy osoba, która Cię prowadzi oddala się a ty nic nie widzisz i co gorsza nie wiesz gdzie jesteś. Poślizgnęłam się jednak udało mi się złapać równowagę. Byłam w gorszych momentach niż teraz. Dam sobie rade, przecież tu jest TYLKO ciemno, wokół pewnie czają się paskudne robaki, możliwe też jest, iż jest tu więcej korytarzy. W najgorszym wypadku skończę jako pierwsze danie owadów. „Uspokój się!” krzyczę w myślach i uderzam raz pięścią w ścianę. Krzywię się czując wilgoć na dłoni. Najprawdopodobniej to woda, ale kto powiedział, że przypadkiem nie rozgniotłam jakiegoś tłustego i soczystego robaka? Wsłuchuję się w dźwięk, który roznosi się po korytarzu. To chyba czas na wykorzystanie zmysłu szamana. Kilka głębszych wdechów i wydechów i już nabieram pewności siebie. Mhm, na pewno. Ciekawe czy będę smacznym kąskiem... Ruszam przed siebie z prostą myślą co ma być to będzie. Po pewnym czasie usłyszałam jak odgłos moich kroków zmienia się o ton. Wiedziałam że stoję teraz w większym pomieszczeniu. Nagle wokoło zapłonęły niebieskie płomienie. Rozejrzałam się. Ściany wykute w szarym kamieniu, teraz przez płomienie przybrały kolor zimnego błękitu. Naprzeciwko mnie znajdował się ołtarz, wykuty w brązie. Stała na nim mała szklana szkatułka. Gdyby była wykonana z drewna zwyczajnie by spróchniała. Podeszłam bliżej by jej się przyjrzeć i delikatnie uchyliłam wieczko. W środku znajdowały się dwa talizmany zapisane dziwnymi symbolami. Wyglądało to na język staro szamański o którym kiedyś czytałam ale Bóg jeden wie co one oznaczają. Wokół talizmanów unosiła się szkarłatna aura oraz emanowały mocą i energią duchową. Kontemplowałam zawartość szkatułki, gdy kątem oka zobaczyłam jak Itako wyłania się z rogu pomieszczenia. Nie odezwałam się jednak słowem. Nauczyłam się już by nie dotykać rzeczy o których właściwościach nie ma się zielonego pojęcia dlatego ostrożnie zamknęłam wieko.

— Ta szkatułka – rozpoczęłam — to dlatego mnie tu pani przyprowadziła?

— Czy miewasz wizje? — to pytanie z całkowicie innej beczki wytrąciło mnie lekko z jakiegokolwiek toku myślenia.

— Nie — mówię po chwili i śmieje się w środku. Jeszcze wizjonerstwa mi brakowało...

—Hmm... — staruszka zamilkła a ja przeniosłam wzrok na szkatułkę i przyglądałam się jak szkarłat porusza się spiralnie wokół talizmanów.

— Twoim stróżem jest demon? — odpowiedziałam twierdząco. Pytania, pytania i jeszcze więcej pytań. To wyglądało jakby mnie sprawdzała.

— Jak to się stało, iż oddał za Ciebie życie? — spojrzałam na nią kontem oka. Kobieta znała się na rzeczy. Wiedziała, iż by Demon stał się stróżem i został zwolniony ze służby Złu, musi poświęcić dla danej osoby ludzkiej swój żywot. Staje się wtedy przywiązany do cząstki duszy istoty, którą ocalił, chociaż pewnie nie wie, iż demona można poprosić by chronił kogoś innego. Uśmiechnęłam się. Historia Shoichiego i jego stróżowania była moja, chociaż skłamałabym mówiąc, iż Empatia nie miała z tym wiele wspólnego.

— Wolałabym zachować to dla siebie, proszę pani — odpowiadam. Minie jeszcze sporo czasu nim wyjawię wszystko o sobie. Każdy ma chociażby jedną... nie, dwie lub trzy tajemnice, które obarczają nasze serca. Nawet taki Yoh na pewno o czymś nie mówi swoim przyjaciołom. Staruszka kiwa głową na znak iż rozumie. Zamilkła na chwilę, ale wyglądało na to , iż nad czymś myśli.

— Czy gdybyśmy potrzebowali pomocy twojej i demona stróżującego tobie, zgodziłabyś się? — kolejne pytanie. Zanim zdążyłam odpowiedzieć obok mnie pojawił się Shoichi i ukłonił się.

— Do usług — powiedział szarmanckim głosem. Uśmiechnęłam się widząc go. Znalazłam też w nim rozwiązanie dotyczące chłodu jaki panował tutaj. W końcu byliśmy pod ziemią, nie wiem jak głęboko a ja nawet nie mam swetra. Sho widząc moją minę wyciąga do mnie swoją rękę w geście jakby mnie zapraszał. Robię krok w bok i wtulam się w blondyna a on otacza mnie ramieniem. To był jeden z plusów z jego stróżowania dla mnie. Gdy się pojawiał był osobą materialną.

— To co znajduje się w szkatułce to talizmany przejścia. Gdy zostaną połączone z Księgą Szamanów wyzwolą pewną energie co za skutkuje otworzeniem portalu. By zmierzyć się z waszym przyszłym zadaniem będziecie potrzebowali stać się silniejszymi niż jesteście teraz — To były najdłuższe słowa jakie padły z ust staruszki od kiedy zobaczyłam ją pierwszy raz.

— Po co demon? —pytam.

— Połączyć wszystkie te przedmioty może jedynie ktoś związany ze Złem. Talizmany Przejścia stworzył Hao by zapieczętować niektóre strony — przestała mówić. Znam historie Asakurów, więc wiem o kim mowa. Słyszałam też o tych talizmanach jednak jeden mały drobiazg nie dawał mi spokoju.

— To nie są wszystkie, prawda? Myślałam, ze to jedynie plotki ale jeżeli już ta część historii jest prawdziwa, to powinny być trzy a nie dwa – powiedziałam. Itako nie wyglądała na zaskoczoną, iż wiem o co chodzi. Jednak dopiero teraz dotarły do mnie jej wcześniejsze słowa.

— Powiedziała pani...— zaczynam – by zmierzyć się z waszym przyszłym zadaniem. Pani wie co za zadanie nam powierzono? — pytam i marszczę brwi.

  — Jeden z pierwszych szamanów, który został Królem Szamanów, na łożu śmierci wypowiedział przepowiednie nazwaną później Przepowiednią Nocy — całą uwagę poświęcam Kino.  

Hao:

Yoh został sam w pokoju z Keiko i przez chwilę się nie odzywał. Zastanawiam się, czy nie lepiej było iść za Aizawą, jednak rezydencja jest tak duża iż mógłbym oddalić się za bardzo od brata co nie było mi na rękę.

— Mamo... — rozpoczyna szatyn.

— Tak Yoh? — kobieta odwraca się od kuchenki i patrzy na syna. Widząc jego zmartwioną minę podchodzi do niego i siada obok.

— Czy ty wiesz dlaczego Hao stał się taki jak był? — pyta wreszcie. Jej mina na początku wyraża zaskoczenie następnie przeradza się w smutek. Delikatny uśmiech wita na jej twarzy.

— Czemu chcesz wiedzieć, Yoh? — pyta.

— Bo nigdy nie zapytałem — mówi i skupia swój wzrok na matce. Szatynka wzdycha i gładzi włosy syna.

— Tysiąc lat temu nastały złe czasy dla Japonii. Hao urodził się w trakcie wojen, co też miało wpływ na jego nienawiść skierowaną ku ludzi. Znamy jego historie z jego dzienników. Myślę, iż każdy dzień mógł wnosić coś do nienawiści Hao. Kiedy był jeszcze małym chłopcem... — zamknąłem oczy przypominając sobie przeszłość.

Pierwsze wcielenie Hao Asakury, wiek 6 lat :

Mały chłopczyk wybiegł z lasu na polane. W rączkach, blisko serca trzymał małą wiewiórkę. Zmartwienie malowało się na jego twarzy. Biegł tak szybko jak tylko mógł, nie zwracając uwagi na zadrapania na nóżkach, które powstawały gdy potykał się o wystające korzenie czy kamienie.

— Mamo! Mamo! — krzyczał gdy tylko jego oczom ukazał się mały drewniany domek stojący na uboczu. Potknął się o kamień wystający z ziemi. Zamortyzował upadek lewą ręką a prawą wciąż delikatnie ściskał zwierzątko. Wstał szybko, ponieważ wiedział, że wiewiórce stała się krzywda. Gdy otworzył drzwi poczuł zapach świeżo parzonej herbaty.

— Mamo! Spójrz! — krzyknął ruszając w stronę kuchni. Zobaczył kobietę o długich czarnych włosach, ubraną w tradycyjne kimono, siedzącą i popijającą ciepły napar z ziół.

— Mamo, kiedy byłem koło lasu — słysząc ostatnie słowo czarnowłosa zezłościła się.

— Hao! Co było powiedziane na temat zbliżania się do lasu? — spytała ostrym tonem głosu jednak na jej twarzy widoczna była troska.

— Przepraszam mamo. Mówiłaś by nie wychodzić poza polane, ponieważ trwa wojna i może stać mi się krzywda – wyrecytował tę formułkę nie po raz pierwszy sześciolatek – ale zobaczyłem tę wiewiórkę! Ma coś z nóżką i nie może swobodnie się poruszać! — mówił szybko chłopczyk i podszedł do swojej rodzicielki pokazując wiewiórkę. Kobieta wiedziała, że jej syn uwielbia spędzać czas na świeżym powietrzu, na obserwowaniu dzikich zwierząt. Jednak to było niebezpieczne. Westchnęła cicho i zabrała zwierzątko z rączek syna. Opatrzyła jej łapkę i położyła w koszyku wysłanym słomą. Widziała radość na twarzy chłopca gdy przyglądał się jak stworzenie śpi. Jego uśmiech rozgrzewał jej serce. Do jej uszu dotarł dźwięk stłumionych okrzyków. Wyjrzała przez okno i w tej samej chwili w jej oczach pojawił się strach. Nadszedł moment o którego niespełnienie prosiła wszystkie duchy.

— Hao! — krzyknęła i pobiegła do pokoju synka. Zdezorientowany sześciolatek nie rozumiał dlaczego jego zwykle spokojna matka teraz trzęsła się ze strachu. Wzięła syna ręce i podeszła do rogu pokoju. Uniosła deski a w podłodze pokazał się niewielki otwór.

— Hao, pobawimy się w chowanego dobrze? — zapytała powstrzymując łzy — Schowasz się tutaj i nie będziesz się odzywał. Panowie, którzy tutaj wejdą nie mogą Cię znaleźć. Rozumiesz? Cokolwiek będziesz słyszał nie wychodź z kryjówki. Dopiero kiedy będziesz mieć pewność, że nikogo nie ma w domu. Wtedy wyjdź z domu i biegnij do ciotki Rin. Pamiętasz gdzie mieszka prawda? — Chłopczyk pokiwał głową, jednak nie wiedział dlaczego z mamy oczu lecą łzy. Wyciągnął drobną rączkę i wytarł mamie policzek. Odgłosy były coraz głośniejsze. Kobieta odgarnęła włosy z twarzy syna i pocałowała go w czoło. — Pamiętaj, to zabawa — wsadziła synka do dziury oraz po raz ostatni spojrzała na niego i powiedziała jak bardzo go kocha. Położyła deski na miejsce a Hao musiał się skulić by się zmieścić. Do jego uszu doszedł huk a następnie kobiecy krzyk. Nie rozumiał słów, które słyszał. Zlewały się w jedno, pozostając niezrozumiałe. Bał się a jedyne co chciał to zawołać mamę, jednak ona mu zabroniła. Zatkał uszy jak najmocniej mógł, jednak ten ostatni krzyk i tak dotarł do jego uszu. Wtedy łzy zaczęły lecieć z jego oczu. Nie wiedział jak długo siedział w miejscu. Zasnął w ciemnościach, zmęczony ciągłym łkaniem. Gdy się obudził, wstał, przez co luźne deski rozsypały się obok. Rozejrzał się, jego pokój był zdemolowany. Spojrzał na wywrócony kosz i podbiegł do niego a gdy spojrzał na wiewiórkę, zauważył iż nie żyje. Wyglądała tak jakby spała z tą różnicą, iż jej serduszko przestało bić. Łzy ponownie napływały do jego oczu. Tak bardzo chciał ocalić to małe zwierzątko. Wstał i pobiegł szukać mamy by położyć swoją główkę na jej ramieniu. Całe mieszkanie wyglądało jak wielkie pobojowisko. Gdy wyszedł na dwór zobaczył na polanie leżącą postać. Pomyślał, że pewnie mama odpoczywa patrząc w chmury, przecież on miał tak samo w zwyczaju. Chciał spytać co się stało, jednak gdy dobiegł do kobiety, zamurowało go. Nie rozumiał tego co widział. Jego mama leżała wśród trawy zabarwionej czerwoną farbą. Ona cała też była nią ubrudzona. Ukląkł i krzyczał nawołując i szturchając jej ramie by się obudziła. Spędził tak wiele godzin nim perliste łzy przestały spływać po jego policzkach a on zrozumiał co się stało. To nie była farba, tylko krew a jego mama miała już się nigdy nie obudzić. Jej serce przestało bić, tak samo jak serduszko wiewiórki. Czarnowłosa zawsze opowiadała, że mieszkają w samotności, bo trwa wojna i szamani są uznani przez cesarza za wrogów. Przecież jego mama nie zrobiła mu nic złego! Chłopczyk zacisnął małe piąstki, aż pobladły mu kłykcie.

Pierwsze wcielenie Hao Asakury, wiek 21 lat:

Mężczyzna był w swoim domu i stał przy oknie, jedną ręką trochę odsłaniając ciemno-zielone zasłony. Obserwował ludzi śpieszących się do domu, którzy niemal biegli, ponieważ chodzenie samemu po ulicy mogło się źle skończyć. Nie widział nikogo kto spacerowałby spokojnie nie obawiając się o swoje życie. Uaktywniło się u niego Reishi, przez co słyszał i czuł cierpienia ludzi. Widział jaką ślepą nienawiścią kierowały się wojska, ludzi żerujących na cudzym nieszczęściu, odczuwał strach ludzi biednych, którzy z dnia na dzień zostawali bez niczego przez chciwość władców. Jego serce pożerał ból i smutek. Cierpienia które obserwował każdego dnia zaczęły przybierać formę demonów otaczając jego dusze i podsycając w nim nienawiść i złość. Przypomniał sobie wizje wczorajszej nocy. Świat pogrążony w smrodzie, pokryty budowlami zatruwającymi naturę. Ginące gatunki zwierząt i roślin. To ich wina. To ludzie są słabi i zepsuci. Hao wiedział, że jeżeli nikt nic nie zmieni planeta umrze. Musi ją uratować za wszelką cenę.

Drugie wcielenie Hao Asakury, wiek 28 lat:

Śmiertelny cios zadany z rąk przyjaciela. Matamune, jego duch stróż, jedyna istota, której ufał, zdradziła go. Sprzymierzył się z jego wrogiem, przez co sam się nim stał. Mężczyzna zrozumiał. Zaufanie prowadzi do klęski a przyjaźń to słabość. Oddał się w ramiona ciemności, przyrzekając sobie, iż już nikogo nie nazwie przyjacielem.

Yoh:

Nie mogę spać tej nocy. Wychodzę na ganek a obok mnie pojawił się Amidamaru.

— Ludzie nie dali się poznać Hao z dobrej strony. Nie można go obwiniać za to jaki miał do nich stosunek — mówię cicho a samuraj kiwa głową. Mam mętlik w głowie — Jak można wymagać od osoby, która widziała tyle bólu i cierpienia, by widziała dobre aspekty życia? — pytam. Duch stróż nie odpowiada. Wiem, że nie mogłem pozwolić Hao zniszczyć ludzkość ale teraz przynajmniej wiem czemu stał się zły.

O świcie kieruje swoje kroki ku kuchni. Gdy staję w progu moim oczom ukazuje się Kimiko siedząca przy stole opatulona wełnianym kocem.

— Dzień dobry, Yoh — wita mnie wesoło jednak słychać, iż ma zatkany nos. Śniadanie mija nam w dobrym nastroju, a dręczące myśli upycham głęboko w zakamarki swojej głowy. Popołudniu musimy już wracać do Tokio, dlatego żegnamy się z moją rodziną a od mamy dostajemy jeszcze ciepłe ciastka na podróż. Gdy zajmujemy miejsca w przedziale pociągu, przyglądam się dokładnie rudowłosej. Mama powiedziała, iż dziewczyna ma stan podgorączkowy. Teraz pomimo ciepła lekko się trzęsła. Miała na sobie tylko krótkie dżinsowe spodenki i biały top z krótkimi rękawkami. Westchnąłem cicho i otworzyłem swój plecak. Obawiałem się deszczu przez prognozę pogody i na wszelki wypadek zabrałem ze sobą bluzę. Podaję ją Kimiko a ona otwiera oczy ze zdziwienia.

— Dzięki Yoh — uśmiech błąka na jej twarzy. Gdy zakłada przez głowę szarą bluzę tonie w niej jednak nie można powiedzieć by jej to przeszkadzało. Chowa dłonie w rękawach i kuli nogi.

— Rozumiem, że to dzięki babci jesteś w takim stanie — śmieje się. Nie rozmawiałem jeszcze z nią na temat co wczoraj się wydarzyło.

— Można tak powiedzieć — przerywa by wydmuchać nos w chusteczkę — po prostu łatwo łapię wszelakie choroby — dodaje. Ja kiwam głową na znak, iż rozumiem. Przez większość podróży milczymy. Zatapiamy się w swoich myślach obserwując uciekające widoki za oknem. W pewnym momencie cisza aż dzwoni mi w uszach i zaczynam mówić. Wszystkie myśli przekształcającą się w słowa. Opowiadam jej o Hao oraz o moich rozterkach. Pod koniec ona wciąż milczy a mnie to nie przeszkadza. Czułem się lepiej wiedząc, iż z kimś podzieliłem się swoją wiedzą.

* Z tego co wiem, w amerykańskiej wersji anime, przez co i w polskiej Yoh preferuje Rock a w japońskiej Reggae. Postanowiłam pójść na kompromis i będzie on słuchał obu gatunków. A co do wszelkich nazw zespołów, kieruję się własnym gustem.

 Czuje poważny brak w tej notce Rena. Niestety nie mieścił mi się już ze względu na długość notki bo tasiemca z niej robić nie chciałam. Ale ja sobie to nadrobię, oj tak ;>